Έτσι λένε οι Τρύπες και αυτή η φράση περνάει από το μυαλό μου ξανά και ξανά εδώ και μέρες. Όχι γιατί το τραγούδι είναι ωραίο (που είναι, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας) αλλά γιατί προβληματίζομαι από το πόσοι πολλοί είναι αυτοί γύρω μου οι οποίοι φόρανε μια μάσκα. Το θέμα όμως δεν είναι ότι απλά φοράνε μια μάσκα...Αυτό βλέπετε είναι πλέον συνηθισμένο στις μέρες μας...Πιάνω ακόμα και άτομα από τον "στενό μου περίγυρο" πολλές φορές να φοράνε μάσκα. Και τότε εγώ κάνω το απίθανο! Φοράω κι εγώ την μάσκα μου και υποκρίνομαι ότι δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει και δεν αντιλαμβάνομαι πως μου υποκρίνονται.Η κατάσταση λοιπόν εχει γίνει απελπιστική θα έλεγα...Όχι γιατί όλοι φοράνε μάσκες, όχι γιατί το κάνουνε μερικές φορές άνθρωποι αγαπημένοι ή κι εγώ ο ίδιος (αναγκαστικά πλέον), αλλά γιατί η πλειονότητα όσων φοράνε μάσκα, την έχουνε συνηθίσει τόσο πολύ που ακόμα κι όταν καταφέρεις να δεις κάτω απ'την μάσκα, το μόνο που θα δεις είναι...μια άλλη μάσκα!! Ακριβώς όπως λέει και το τραγούδι. Πλέον όλοι έχουνε γίνει διπρόσωποι ωφελιμιστές. Έχει χαθεί η αληθινή φιλία. Υπάρχουνε μόνο "διαπροσωπικές σχέσεις" για καθαρά λόγους προσωπικής ανέλιξης ή/και καλοπέρασης.
Μα ο Δάμων κι ο Φιντίας; Ο Αχιλλέας κι ο Πάτροκλος; Ο Αλέξανδρος κι ο Ηφαιστίων; Όταν ήμασταν παιδιά μας λέγανε αυτές τις ιστορίες αδελφικής φιλίας και λέγαμε αναμεταξύ μας: "Έτσι θα ήμαστε κι εμείς, φίλοι για πάντα". Για πάντα λέγαμε τότε...Μετά ήρθανε τα διαβάσματα, τα φροντιστήρια, οι εξετάσεις, αλλάξαμε σχολεία και το για πάντα έγινε μια φορά την εβδομάδα, τον μήνα.Μετά ήρθε το πανεπιστήμιο, αλλάξαμε πόλεις και τώρα ούτε δυό φορές τον χρόνο...Καθένας κάνει πλέον την ζωή του και κάνεις δεν μπορεί να το κατηγορήσει αυτό.
Καιρός για νεές φιλίες λοιπόν...Φιλίες; Πού καιρός και διάθεση για φιλίες; Εδώ τα πράγματα δουλεύουνε αλλιώς φιλαράκο. Εδώ η φιλία σου έχει κόστος. Πρέπει να είσαι μάγκας, εμφανίσιμος, cool, αστείος, να βοηθάς στα μαθήματα αλλά να μην είσαι "φυτό", αλλά πάνω απ'όλα δεν πρέπει να δένεσαι. Ακρίβως! Μαζοχιστικό είδος "φιλίας" αλλα αυτό είναι....Ουσιαστικά δεν σε θέλουνε για φίλο. Δεν σε θέλουνε δίπλα τους τις δύσκολες στιγμές, δεν σε θέλουνε για να μιλήσουνε μαζί σου, δεν σε θέλουνε για να επικοινωνήσετε...Θέλουνε έναν αναίσθητο εγωιστή σαν κι αυτούς ώστε να ενώσουνε τις μιζέριες τους στα ξενυχτάδικα ανά την πόλη και στα νησιά το καλοκαίρι και και και να "διασκεδάσουν".Αν δεν πληρείς τα κριτήρια τότε...λυπούμεθα. Σε περιμένει κοροϊδία πίσω από την πλάτη σου, επικρίσεις άνευ λόγου και ουσίας στις συζητήσεις που γίνονται για σένα, ψευτοχαμόγελα μπροστά σου όμως και πάντα μα πάντα η "μάσκα". Καταντάει τραγικά θλιβερό το να βλέπεις να σε κοροϊ δεύουνε μπροστά στα μάτια σου. Το να αποκωδικοποιείς κάθε κουβέντα που λένε με το στόμα τους χάρη στον "μεταφραστή" που είναι τα μάτια τους. Έναν μεταφραστή που δε λέει ποτε ψέμματα...Είναι θλιβερό να βλέπεις την υποκρισία να έχει αναχθεί όχι μονο σε τέχνη αλλα σε φιλοσοφία και στάση ζωής...
Ό,τι και να κάνεις, όσο και να προσπαθήσεις δεν πρόκειται ποτέ να βγάλεις την μάσκα από αυτούς τους ανθρώπους...Στην πραγματικότητα, έχουνε τόσο συνηθίσει να φοράνε την μάσκα τους που πλέον και να τους την βγάλεις θα υπάρχει κάποια άλλη αποκάτω...Δεν υπάρχει πια πρόσωπο, υπάρχει μόνο η μάσκα...Αν θες να τα πηγαίνεις καλά με αυτούς και να είσαι "φίλος" τους, θα πρέπει κι εσύ να φορέσεις μια μάσκα...Θα το κάνεις αυτό; Οχι, αξίζει κανείς να θυσιάσει τέτοιες λυκοφιλίες...Να σου λείπει η "προσωπική ανέλιξη" και όποιου είδους καλοπέραση αν είναι εις αντάλλαγμα να παραδώσεις το αληθινό σου πρόσωπο και να φορέσεις την μάσκα...
Έστω και δύο φίλοι, απ'τα παλιά. Έστω και δύο φορές τον χρόνο...Αρκούν...Αρκούν...
